Καληνύχτα, λοιπόν. Θα μείνω μόνη με το σκοτάδι και θα αναμετριέμαι με τις λέξεις. Θα ‘ρθει και το ξημέρωμα, θα το μυρίσω στα δάχτυλά μου, έτσι όπως θα κατεβαίνει η Αυγή. Μέχρι τότε θα έχω κάνει άπειρες διαδρομές. Θα ‘χω φύγει και θα ‘χω γυρίσει. Θα έχω σκεφτεί χίλιες φορές τι είναι ζωή και δεν θα έχω απαντήσει ούτε μία. Προσπάθησα. Προσπάθησα να βρω ένα νόημα, να πιάσω μια άκρη από το νήμα αυτό και να κάνω μια αρχή. Πολλές φορές αυτή τη νύχτα. Και κρατάει πολύ. Πολύ σκοτάδι να μας καλύπτει. Εμένα, εσένα, που κοιμάσαι στην άκρη του κρεβατιού. Πάλι χαμογελάς στον ύπνο σου. Άραγε ονειρεύεσαι ή είναι μια ασυνείδητη μυική σύσπαση; Σκέψου! Το χαμόγελο να οφείλεται σε μια ασυνείδητη σύσπαση μυών. Πλάνη. Πλάνη και γω που το κοιτάω και σε μακαρίζω;
Χαμογελάς τόσο ωραία στον ύπνο σου, που σου αξίζουν χίλια φιλιά. Χίλια φιλιά μέσα σ’ αυτό το σκοτάδι που κάνει την ώρα απτή, που κάνει τα λεπτά και τα δευτερόλεπτα να χαρακώνουν, να δεις, το πρωί θα ‘χω σημάδια στο δέρμα.
Καληνύχτα, λοιπόν. Όταν ξυπνήσεις, κλείσε τα παράθυρα. Θα φυσάει δυνατά σήμερα.
