«Ακρίδα του ρίγους/ το αυτί μου μια πίστα/ η γλώσσα σου εξαίσιος σκιέρ/ πεταχτών ελιγμών απίθανων ψιθύρων/ με τινάζει στα σλάλομ τ’ ουρανού./ Μετά παίρνεις νωθρά το σουτιέν σου απ’ το πάτωμα/ κουμπώνεις τη μελαγχολία του κόσμου/ στον ήχο/ της κόπιτσας».
(από τη συλλογή Αναπήρων πολέμου)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου