Η Αντιγόνη Λαβδακίδου σκέφτεται δυνατά...

«Σαν περιήγηση που ξεκίνησε στους δρόμους μιας συννεφιασμένης πόλης, υπό τους ήχους του Rapunzel, να σε καταδιώκει το υποσυνείδητό σου, να περπατάς σαν να τρέχεις, να μαζέψεις ποιες εικόνες, ποιες επιθυμίες, ποια πρόσωπα, έτσι θρυμματισμένα που προσπαθούν να ανασυσταθούν στη μνήμη σου και η μελωδία εκεί, να μεταμορφώνεται στις μέρες του Pearly Spencer, τραγουδώντας Again and again, αν επρόκειτο να φύγεις ποιους θα πλήγωνες, εσύ πόσο θα πληγωνόσουν, you are killing me again, και όλα αυτά…γιατί;»